W SZPONACH KŁAMSTW

Gazeta Bieszczadzka 12/2010

Mistrz faszystowskiej propagandy Joseph Goebbels twierdził, iż „kłamstwo powtarzane wielokrotnie staje się prawdą". Dzisiaj niektórzy z uporem wartym lepszej sprawy wcielają w życie maksymę wypowiedzianą przez człowieka, którego nazwisko stało się symbolem demagogii i zakłamania. Na szczęście, dla większości prawda jest jednak nadal prawdą, kłamstwo - kłamstwem, a łgarz -łgarzem.

Opublikowane w „Nowinach" i „Gazecie Bieszczadzkiej" artykuły opisujące domniemane nieprawidłowości w leskiej szkole podstawowej skłoniły mnie do refleksji na temat znaczenia i skutków kłamstw oraz manipulacji w życiu publicznym.
Jednak dopiero pokrętna odpowiedź p. burmistrz Leska na łamach „Echa Bieszczadów" zadecydowała o tym, że postanowiłem podzielić się tymi refleksjami.



Fałszywe świadectwo, czyli jak zdeptać oponentów
Wiem, co czuł dyrektor Janusz Haftek i inni nauczyciele podczas przesłuchań prowadzonych przez funkcjonariuszy w Komendzie Powiatowej Policji. Wiem, bo sam wielokrotnie tego doświadczałem. Nasze sprawy dotyczyły wprawdzie różnych kwestii, ale miały wspólny mianownik. Była nim obecna burmistrz Leska Barbara Jankiewicz. To Jej - jak się okazało - bezpodstawne zarzuty uczyniły z nas w oczach opinii publicznej na długi czas złodziejaszków, malwersantów i oszustów.
I nie zmieniał tego fakt, że postępowania toczyły się „w sprawie", a nie „przeciwko".

Znam p. Jankiewicz doskonale i wydawało mi się, że wiem, do czego jest zdolna. Myliłem się bardzo. Wciąż mnie zaskakuje, udowadniając raz po raz, że Jej zdolność do knucia intryg jest wprost nieograniczona.
Z tego m.in. powodu nie potrafię odpowiedzieć sobie na stosunkowo proste pytanie: na co liczyła, rzucając te fałszywe oskarżenia? Może jedynym racjonalnym wytłumaczeniem takiego postępowania jest to, że powtarzając wielokrotnie fałszywe oskarżenia, p. Jankiewicz uwierzyła w ich prawdziwość i dzisiaj nie jest już w stanie odróżnić faktów od manipulacji.

Bełkotliwa odpowiedź udzielona w ostatnim „Echu Bieszczadów" jest - w moim odczuciu -jawną kpiną z czytelników i z dziennikarki „Nowin" Doroty Mękarskiej. Jest także - w mojej ocenie - klasycznym przykładem na to, jak przyłapana za rękę na niegodziwym zachowaniu osoba próbuje udowodnić wszem i wobec, że to nie jej ręka. Starannie dobrane załączniki ze starannie „obciętym" ich adresatem i słowotok, który nie odpowiada jednak na co najmniej cztery z pięciu pytań dziennikarki. A ponad wszystko ciągłe zarzuty. Zarzuty dotyczące funduszu socjalnego, zamówień publicznych, „fałszu intelektualnego", wciągania w sprawę nauczycieli, butelek po wódce, zebrania grona pedagogicznego, braku opieki nad dziećmi, wykorzystywania niewiedzy rodziców, wprowadzania w błąd pracowników... Czytelnik może odnieść wrażenie, że fakt przebywania dyr. Haftka na wolności jest już sam w sobie skandalem.

W przypadku dotyczącej mnie „afery komputerowej" było podobnie. Najpierw „zginęły komputery". Kiedy okazało się, że jednak ich nie ukradłem, pojawiła się sprawa „nielegalnego oprogramowania". Kiedy i to nie dało zamierzonego rezultatu, organom ścigania podrzucono problem bliżej nieokreślonych baz danych, które mogły przedostać się w niepowołane ręce.
Prawdopodobnie p. Jankiewicz zależało na osiągnięciu prostego efektu, polegającego na tym, że ludzie nie muszą wcale wiedzieć, czy Petka ukradł komputer, czy to Petce ukradli, ale muszą wiedzieć, że Petka jest zamieszany w kradzież.

Analogie w obu przypadkach wydają się czytelne. Nie udało się jednak. P Jankiewicz przegrała swoje brudne batalie w starciu z faktami, uczciwością i prawdą. I nie zmieni tego nawet fakt, że te swoiste polowania z nagonką w pierwszym przypadku uzasadniała dbałością o powierzone mienie, a w drugim - sprawowaniem nadzoru.
Na szczęście żyjemy w kraju, gdzie niezależna prokuratura oraz sądy w sposób merytoryczny i obiektywny badają materiał dowodowy i wydają prawomocne postanowienia, orzeczenia i wyroki, nie zważając na oczekiwania i doraźne potrzeby leskiej p. burmistrz.

W tym kontekście zdumiewa mnie dodatkowo u p. Jankiewicz brak umiejętności wyciągania wniosków z poprzednich, przykrych dla Niej doświadczeń z okresu kampanii wyborczej. Prawomocne wyroki sądu okazały się - jak widać - lekcją zmarnowaną i niewystarczającą do tego, aby nauczyć się choćby minimalnego szacunku dla prawdy i drugiego człowieka.

W zaistniałej sytuacji oraz w obliczu prawomocnych rozstrzygnięć niezawisłych organów państwa, każda osoba, mająca choćby minimum przyzwoitości, próbowałaby wykrztusić z siebie „przepraszam". Każda, ale nie p. Jankiewicz. Ona, używając „Echa Bieszczadów", kontynuuje manipulacje, usiłując zamazać obraz na tyle, aby nie sposób już było dostrzec, o co w sprawie chodziło.

Końcowy apel o uczciwość brzmi w ustach p. burmistrz wręcz kompromitująco Najprawdopodobniej wg B. Jankiewicz uczciwie jest wtedy, kiedy ona stawia publicznie nie potwierdzające się później zarzuty, ale kiedy ofiary tych zarzutów usiłują bronić swojego dobrego imienia, jest to jaskrawy przejaw nieuczciwości.

Manipulacje, czyli jak udowodnić, że 7 to więcej niż 11
Istnieje jeszcze wiele innych dowodów świadczących - moim zdaniem - o oderwaniu się p. Jankiewicz od prawdy. Doskonałym przykładem może być podjęta przez Nią na spotkaniu z mieszkańcami Leska w Bieszczadzkim Domu Kultury próba udowodnienia, że Petka, będąc burmistrzem zarabiał więcej niż ona, sprawując tę funkcję.

Wiara w to, że przy pomocy zawiłych mataczeń liczbami i faktami uda się udowodnić, że 7 tys. zł to więcej niż 11 tys. zł stanowi szyderstwo nie tylko z podstawowych zasad matematyki, ale także z inteligencji słuchaczy. Ludzie naprawdę nie są aż tak naiwni i głupi, jak się to p. Jankiewicz prawdopodobnie wydaje, a w tak prostym zakresie liczyć potrafi nawet dziecko z pierwszych klas szkoły podstawowej. Usprawiedliwianie w ten sposób przez panią burmistrz swoich nieprzyzwoicie wysokich (jak na leskie realia) zarobków uznaję za co najmniej nieetyczne.

Półprawdy, czyli jak lać wodę w aquapark
Warto pokusić się o weryfikację innych oświadczeń, deklaracji i obietnic wypowiadanych niezwykle gładko przez p. burmistrz. Wynika z nich (w dużym uproszczeniu oczywiście), że leska gmina rośnie w siłę, a ludziom żyje się dostatniej. P. burmistrz niczym Pstrowski, wypracowuje 200% normy, haruje w dzień i w nocy na etacie burmistrza i sekretarza gminy, biorąc za to marne 11 300 zł miesięcznie.

Podobną propagandę sukcesu znamy, bo przerabialiśmy ją już w poprzedniej epoce. Istnieje jednak duże prawdopodobieństwo, że przyjdzie nam niedługo przeżyć jeszcze jeden powrót do przeszłości. Wg dokumentów Regionalnej Izby Obrachunkowej planowane na koniec 2010 r. zadłużenie gminy Lesko ma wynieść - bagatela - ponad 21 milionów złotych, a jego spłata wraz z kosztami obsługi ma potrwać do 2023 r., czyli kolejne 13 lat!
Z moich wyliczeń wynika, że ta niebezpieczna kwota nie uwzględnia jeszcze wszystkich potrzeb. Chwaląc się publicznie pozyskaniem na budowę Kompleksu Sportowo-Rekreacyjnego w Lesku ok. 3 milionów zł, p. burmistrz zapomina dodać, że jest to zaledwie 10% wartości kosztorysowej (ok. 30 mln zł) tego zadania. Podobnie wygląda budowa systemu zasilania tego kompleksu w energię cieplną z wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii. Pozyskane środki w kwocie ponad 3 milionów zł stanowią niewiele ponad 18% wartego blisko 18 milionów zł zadania.

Mam nadzieję, że brakujących 41 milionów zł nie zamierza p. burmistrz pokryć kolejnymi pożyczkami i kredytami, bo tego budżet gminy na pewno nie wytrzyma.
Przyszedł chyba czas, aby p. burmistrz Jankiewicz powiedziała mieszkańcom prawdę o aquaparku. Chyba że ta flagowa obietnica wyborcza ma znów posłużyć jako przynęta i lep dla elektoratu. Jeżeli tak, to ciekaw jestem, czy ten odgrzewany na siłę kotlet będzie jeszcze dla kogoś strawny.
Sytuacja finansowa gminy musi być już poważna, skoro -jak słyszałem nieoficjalnie - przewodniczą cy Rady Miejskiej Stanisław Tabisz zamierza w najbliższych wyborach „przeskoczyć" do rady powiatu. Osobiście nie wierzę w to, aby niezwykle zasłużony dla gminy, a w szczególności dla powiatu leskiego p. Tabisz opuścił swój fotel i nie chciał skonsumować w kolejnej kadencji ewidentnych sukcesów ostatnich 4 lat. Jeżeli jednak ta pogłoska okaże się prawdziwa, będzie to znaczyło, że gryzonie, które opuszczają tonący okręt jako pierwsze, zaczynają już pakować walizki.

Kłamstwa, czyli jak udowodnić, że poprzednik spał w fotelu
W kolejnych wystąpieniach p. Jankiewicz powtarza jak mantrę, że obejmując urząd, nie miała przygotowanych projektów technicznych i pozwoleń na budowę. Zapytam zatem publicznie: z jaką datą zostało wydane pozwolenie na budowę kanalizacji sanitarnej Glinnego i Jankowiec?
Teoretycznie odpowiedź na to pytanie nie powinna p. Jankiewicz nastręczać najmniejszych problemów, ponieważ w tym czasie była kierownikiem referatu, który się tym właśnie zajmował. W praktyce będzie jednak dowodem na kolejne Jej kłamstwo. Dlatego nie spodziewam się jej usłyszeć.
Z podobnym brakiem odpowiedzi ze strony p. burmistrz spotykają się także dziennikarze, którzy ośmielają się poruszyć jakikolwiek niewygodny dla leskiej władzy temat. Władysław Grzeszczyk zwykł mawiać, że w takich przypadkach „milczenie, które nie mówi prawdy, jest również wielkim kłamstwem".

Milczenie owiec, czyli jak postępować, aby się władzy nie narazić
Powyższa refleksja stanowi moją osobistą i subiektywną - być może - ocenę sytuacji. Mogę sobie na nią pozwolić dzięki temu, że pełniąc przez lata funkcje publiczne i popełniając zapewne w tym czasie wiele błędów, zachowałem jednak czyste ręce. Daje mi to dzisiaj pełną swobodę i wolność w wypowiadaniu opinii. Nie muszę drżeć, że ktoś w rewanżu użyje przeciwko mnie „haków", bo wiem, że ich nie ma. Gdyby było inaczej, to - znając charakter p. Jankiewicz - dawno miałbym na karku wyroki skazujące i - być może - pisałbym teraz w więziennej celi.

Ten tekst nie jest elementem zbliżającej się kampanii wyborczej, bo nie zamierzam kandydować ani na burmistrza Leska, ani na radnego Rady Miejskiej. Zamierzam natomiast nadal być mieszkańcem tej urokliwej miejscowości i chciałbym, by lokalnych liderów cechowały nieco wyższe standardy etyczne i moralne, niż to jest obecnie. Są w życiu wartości cenniejsze i mniej ulotne niż pełnione funkcje, zaszczyty i towarzysko-biz-nesowe koterie. W ich obronie zdecydowałem się przerwać milczenie, mimo że jest ono ostatnimi laty w Lesku znacznie łatwiejsze, wygodniejsze, a przede wszystkim bezpieczniejsze. Oby niedługo nie okazało się, że było to klasyczne milczenie owiec.

Podsumowanie, czyli o tym, jak nadzieja umiera ostatnia
Droga kłamstw, manipulacji, półprawd i fałszywych zarzutów jest drogą donikąd. Prowadzi na moralną mieliznę, okrywając prędzej czy później hańbą tych, którzy ją wybrali dla osiągnięcia doraźnych celów.

Wierząc ciągle, że każdy może się jednak w swoim życiu zmienić na nieco dłużej niż tylko na okres kampanii wyborczej, ośmielam się na zakończenie zadedykować p. Barbarze Jankiewicz ku pamięci słowa znanej i powszechnie szanowanej socjolog Barbary Fedyszak-Radziejowskiej, która powiedziała kiedyś w wywiadzie prasowym, że na krótką metę oszukać można wielu, lecz na dłuższą metę już bardzo niewielu. Do tego stwierdzenia dołączam ósme przykazanie Boże.

Robert Petka